En toen was het vrijdag 21 september. Herfst. Ik was net Oklahoma binnen gefietst en het begon te regenen. Was het de dag ervoor nog 35 graden, het kwik bleef nu steken op ‘slechts’ 20 graden. Liefst 40 uur bleef de regen aanhouden. Ruim 11 uur lang heb ik ervan mogen genieten. Aanvankelijk best lekker, na de hitte van afgelopen weken. Maar na tien minuten was ik er alweer klaar mee. Doordrenkt was ik. Maar ik ben hier om meters te maken en dat heb ik dus ook gewoon gedaan.

Ook zaterdagochtend regende het pijpenstelen. De temperatuur was wel aangenaam. En met muziek in de oren en de blik op oneindig voelde ik me eigenlijk best prima. Na een uurtje of vier, tijdens hevige slagregens, zat ik volledig senang in de bluesy gitaren van ZZ-Top’s La Grange. Plots hoorde ik een vreemd geluid. Hé, dit hoort niet bij het nummer, dacht ik. Nadat ik het geluid voor de tweede keer hoorde, besloot ik even om te kijken. ‘Stop, Police’, stond er met rode letters op het scherm achter de voorruit. De sirene klonk nog een keer terwijl de Sheriff uitstapte.

Shit, daar gaan we, dacht ik. Afgezien van de eerste paar honderd kilometer, bungelde mijn helm nu alweer ruim duizend kilometer achterop mijn bagagedrager. En een helm is verplicht in Amerika. Sheriff John van Atoka County gaf me een hand en vuurde vervolgens de geijkte vragen op mij af. “Waar kom je vandaan?” en “waar ga je naar toe?”. Na mijn uitleg vertelde hij me wat de reden van de ‘aanhouding’ was. Niet de helm, maar hij was gebeld door een aantal bezorgde weggebruikers die mij hadden gezien. Ze konden zich niet voorstellen dat het veilig was voor mij om onder deze ‘apocalyptische omstandigheden’ op pad te zijn.

De Sheriff stelde voor om me mee te nemen naar Ada, mijn eindpunt van die dag, zo’n 50 kilometer verderop. Ik stelde hem gerust met de mededeling dat ik uit Nederland kwam en wel wat regen gewend was. En dat ik het juist fijn vond om op deze Highway te fietsen omdat die zo’n brede shoulder had. Hij drukte me op het hart dat het verderop nog erger was en dat er wegen overstroomd waren. ‘Je moet dan echt stoppen”, zei hij. Wel lief die stoere, overbezorgde Amerikanen. Na een hartelijk afscheid in de stromende regen vervolgde ik mijn weg. Van de genoemde flooding was uiteraard geen sprake.

Mijn trip tot nu toe: klik voor de interactieve kaart